ՀԵ 126, Էլմ. 714, Մարկ.10։46,52
1. «Ողորմե՜ ինձ, ողորմե՜ ինձ,
Ո՜վ Որդի Դավթի, Քրիստո՛ս»,-
Այսպես կաղաչեր ճամփուն վրա
Կույր, աղքատ Բարտիմեոս։
2. «Լո՛ւռ կեցիր»,- ըսին շատերը,
Սակայն ան աղաղակեց
Անհամբեր, մինչև որ Տերը
Զինք գութով իրեն կանչեց։
3. Չէր արծաթ անոր խնդրածը,
Թեպետ սովոր էր մուրալ,
Դավիթի Որդւոյն տվածը
Չէր կարող ուրիշ մը տալ։
4. «Տե՛ր, վերցո՛ւր այս կուրությունը,
Թող աչքերս բացվին»,- ըսավ։
Շուտ տեսավ իսկույն և ինքը
Հիսուսի ետևն ընկավ։
5. Որչա՜փ սիրտն հիմա լեցուն է,
Ամենուն ալ կխոսի,
Այս ողորմությունն անհուն է,
Ի՜նչ Փրկիչ զարմանալի։
6. Երանի՜ թե Անոր քովը
Կույրերուն ամենը գար,
Ինք, անշուշտ, անչափ շնորհքովը
Շուտ անոնց տեսնել կուտար։
Ո՜վ Որդի Դավթի, Քրիստո՛ս»,-
Այսպես կաղաչեր ճամփուն վրա
Կույր, աղքատ Բարտիմեոս։
2. «Լո՛ւռ կեցիր»,- ըսին շատերը,
Սակայն ան աղաղակեց
Անհամբեր, մինչև որ Տերը
Զինք գութով իրեն կանչեց։
3. Չէր արծաթ անոր խնդրածը,
Թեպետ սովոր էր մուրալ,
Դավիթի Որդւոյն տվածը
Չէր կարող ուրիշ մը տալ։
4. «Տե՛ր, վերցո՛ւր այս կուրությունը,
Թող աչքերս բացվին»,- ըսավ։
Շուտ տեսավ իսկույն և ինքը
Հիսուսի ետևն ընկավ։
5. Որչա՜փ սիրտն հիմա լեցուն է,
Ամենուն ալ կխոսի,
Այս ողորմությունն անհուն է,
Ի՜նչ Փրկիչ զարմանալի։
6. Երանի՜ թե Անոր քովը
Կույրերուն ամենը գար,
Ինք, անշուշտ, անչափ շնորհքովը
Շուտ անոնց տեսնել կուտար։
