396

       ПВ 221 

1. Երբ կճնշեն իմ խեղճ հոգիս
Կարիք, վիշտ ու թախիծ,
Աղոթք կընեմ ես իմ Փրկչիս
Սրտով մաքուր, անբիծ։

2. Կթավալին բեռներն սրտիս,
Հոգիս կերգե նորեն,
Քանզի Անոր սիրո շրթներ
Սրտիս շնորհք կբխեն։

3. Հայնժամ կցրվին սև ամպեր,
Հոգիս թևեր կառնե,
Ու կթռչիմ արծվի պես
Հեռու ցավե, վիշտե։

***
1. Երբ իմ սրտին մի պահ կյանքում
Տիրում է խոր թախիծ,
Ես մի աղոթք եմ մրմնջում
Տրտմած հոգուս խորքից:

2. Քնքուշ խոսքերում կենդանի
Մի ուժ ինձ անսովոր
Կարծես տանում է երկնային
Ափերը լուսավոր:

3. Ճնշող մի բեռ ասես հանկարծ
Ընկնում է իմ սրտից,
Արցունքները թափվում են ցած,
Թեթև եմ ես նորից: